Arthur Rimbaud 5
Laatste brieven van Arthur Rimbaud (1854-1891)
- Door Vivienne Stringa
- 1-02-2017
- Vertalingen: Correspondenties
Marseille, vrijdag 23 mei 1891.
Lieve moeder, lieve zuster,
Na een verschrikkelijke lijdensweg en omdat ik me niet kon laten behandelen in Aden, heb ik de boot van de Messageries genomen om naar Frankrijk terug te keren.
Gisteren ben ik aangekomen, na dertien dagen vreselijke pijn. Omdat ik mezelf te zwak vond bij aankomst, en gegrepen door de kou, heb ik naar het ziekenhuis l'hôpital de la Conception moeten gaan waar ik tien frank per dag betaal, inclusief artsen.
Het gaat heel, heel slecht met me. Ik ben net een skelet door deze ziekte aan mijn rechterbeen die nu heel erg is opgezet en lijkt op een grote pompoen. Het is synovitis, hydroarthrose etc.; een aandoening aan gewrichten en botten.
Het zal heel lang gaan duren, als ik door de complicaties mijn been niet moet laten amputeren. Ik blijf in ieder geval invalide. Maar ik denk niet dat ik ga wachten. Het leven is onmogelijk voor me geworden. Wat een ongeluk overkomt me toch!
Ik kan hier een wissel innen van 36.800 frank bij Le Comptoir National d'Escompte van Parijs. Maar ik heb niemand die het geld voor me kan halen. Ik kan zelf geen stap buiten bed doen. En ik heb ook geld op zak dat ik niet eens in de gaten kan houden. Wat moet ik doen? Wat een triest leven!
Kunnen jullie me nergens mee helpen?
Hartelijke groet,
RIMBAUD
Hôpital de la Conception Marseille.
Marseille, le 17 juin 1891.
Lieve zus Isabelle,
Ik heb jouw wissel ontvangen met mijn twee brieven retour uit Harar. In een van die brieven staat dat er een brief vóór deze brief teruggestuurd is naar Roche. Hebben jullie niets anders ontvangen?
Ik heb niemand nog geschreven, ik ben mijn bed nog niet uitgekomen. De dokter zegt dat het een maand duurt, maar dat ik daarna alleen maar heel langzaam mag beginnen met lopen. Ik heb nog steeds een heftige zenuwpijn op de plek van mijn geamputeerde been, in het stuk dat er nog aan zit. Ik weet niet hoe dat zal aflopen. Enfin, ik berust er maar in, ik heb geen geluk!
Maar wat bedoel je nu weer, met dat verhaal over een begrafenis? Wees niet zo bang, jij moet ook eens geduld hebben, let op jezelf, wees moedig. Helaas, ik zou je heel graag willen zien, wat zou je nu kunnen hebben? Wat voor een ziekte? Alle ziektes genezen op den duur met een goede verzorging. Je moet in ieder geval in berusten en niet wanhopen.
Ik was heel boos toen moeder me verliet, ik begreep er de oorzaak niet van. Maar ze kan nu beter bij jou zijn om je te laten behandelen. Vraag haar om excuses en doe haar de groeten van mij.
Tot ziens dus, maar wie weet wanneer?
RIMBAUD
Hôpital de la Conception Marseille.
Tussen de brieven van 23 mei en 17 juni is het been van Rimbaud geamputeerd.
Marseille, 23 juni 1891.
Lieve zus,
Je hebt me niet geschreven; wat is er gebeurd? Je brief maakte me bang, ik zou graag weten hoe het gaat met je. Als er maar geen nieuwe problemen zijn helaas, we worden wel ernstig op de proef gesteld tegelijkertijd op dit moment!
Wat mij betreft, ik huil dag en nacht, ik ben afgeschreven, opgegeven, ik blijf mijn hele leven invalide. Over twee weken ben ik genezen, denk ik. Maar ik moet voor altijd met krukken lopen. Voor een kunstbeen heeft de dokter gezegd dat ik nog heel lang moet wachten, minstens ZES maanden! Wat moet ik al die tijd doen, waar kan ik heen?
Als ik bij jullie zou komen, zou de kou me in drie maanden verjagen, korter zelfs; want vanaf nu kan ik pas bewegen over zes weken, de tijd om te leren lopen met krukken! Ik zou dus pas eind juli bij jullie kunnen zijn. En ik moet eind september weer vertrekken.
Ik weet helemaal niet wat ik moet doen. Al die zorgen maken me gek: ik slaap geen minuut.
Enfin, ons leven is maar een doffe ellende, zonder eind. Waarom leven we, waarom bestaan we?
Schrijf me terug, hoe het met je gaat.
Mijn beste wensen.
RIMBAUD
Hôpital de la Conception Marseille.
