Charles Baudelaire. Brieven aan zijn moeder. Parijs, 23 augustus 1838.

Parijs, 23 augustus 1838.

17 jaar oud

    Ik ga zo meteen weg. Ik heb gewacht om jullie nu pas te schrijven om jullie de uitslagen van de prijsuitreiking te geven. Niets gehaald op het examen. Voor het schoolexamen heb ik twee eerste prijzen gehaald, de eerste voor Latijnse verzen en Franse redevoering. Een eerste eervolle vermelding voor Latijn vertalen, en nog een andere eervolle vermelding voor een Latijnse redevoering die ik me niet meer kan herinneren.
Ik heb de Mélanges gekregen van de Villemain en zijn literatuurles over de XVIII^e eeuw.
En nu brand ik van ongeduld, de koffer is gepakt: ik weet niet hoelang ik op reis ben, maar wat zeker is, is dat het altijd te lang zal zijn.
In plaats van bang te zijn omdat ik alleen op reis ga, ben ik er juist heel blij om, gelukkig zelfs: nu mag ik de volwassen man spelen, moet ik mezelf in de gaten houden. Mijn uitgaven opschrijven, de bezienswaardigheden gaan zien, heuvels opgaan, in Toulouse rondwandelen, ik heb de grootste moeite om het niet overal rond te bazuinen hoe blij ik ben.
Overigens, als generaal Durrieu niet in Toulouse is, dan heb ik besloten om in een herberg te overnachten: dat heb ik liever dan in een huis te slapen dat ik ken, waar ik gesprekken moet voeren en aardig moet zijn.
Generaal Durrieu zal waarschijnlijk in het kuuroord zijn.

    Ik zou papa zo graag willen bedanken, maar hoe? Ik ben heel gelukkig, een reis maken tijdens de vakantie: dat wilde ik al zo lang en nu is het uitgekomen: mijn brief is geschreven in weerwil van het gezond verstand, maar ik ben zo gehaast, en zo vrolijk.
Ik neem een paar boeken mee: ik kreeg mijn koffer niet vol, ik heb hem volgepropt met oud papier, mijn jas en wat gymnastiekkleren – Adieu, lieve moeder, over enkele dagen kom ik bij jullie aan, met ervaring, onder het stof, en gek van vreugde.
Veel liefs voor papa van mij, nu is het moment daar om hem te omhelzen.

Charles.

  Gehele correspondentie          Volgende brief