Jean-Roger Caussimon. Ne chantez pas la mort. Zing de dood niet.

Zing de dood niet

Zing de dood niet, dat is een morbide onderwerp

Het woord alleen al werpt een kilte, zodra het wordt gezegd

De mensen uit de showbizz zullen u een “flop” voorspellen

Het is een taboeonderwerp … voor een verdoemde dichter

De Dood!
De Dood!

Ik zing haar wel en, vanaf dan, wonder van de klinkers,

Schijnt de Dood de zus te zijn van de liefde,

De  Dood die op ons wacht, de liefde die we roepen

En ook al komt de liefde dan niet wellicht, maar zij, de Dood zal altijd komen

De Dood!
De Dood!

De mijne zal niet, zoals in de Larousse

Een skelet hebben, geen lijkendoek noch in de hand een zeis

Maar, meisje van twintig met roodachtig haar

Met een bruidssluier, zij zal alles hebben wat nodig is

De Dood
De Dood…

Met grote oceaanogen, een stem van een natuurlijke schuldeloosheid

Een kinderlijke glimlach op karmijnrode lippen

Zacht, zal zij op haar naakte borst tot kalmte brengen

Mijn verbrande oogleden, mijn muil van perkament

De Dood
De Dood…

“Requiem” van Mozart en niet “Danse macabre”

(Arme musettewals in het museum van Saint-Saëns!)

De Dood is de schoonheid, het is de felle bliksem van de sabel

Dat is het zachte pentathol van de geest en de zintuigen

De Dood
De Dood…

En ga niet het en gevolg en de oorzaak verwarren

De Dood is verlossing, zij weet dat de Tijd

Dagelijks iets van ons steelt

Een handvol haar en het ivoor van onze tanden

De Dood
De Dood…

Zij is Euthanasie, de opperverpleegster

Zij komt ineens, op tijd, om dit spel te stoppen

Bij de gewonde soldaat in de modder van de rijstvelden

Bij de ijskoude oude man in de kamer zonder vuur

De Dood
De Dood…

De Tijd, dat is de monsterlijke tiktak van de klok

De Dood, dat is het oneindige in haar eeuwigheid

Maar hoe vergaat het degenen die haar tegemoet gaan?

Zoals wij ons bestaan verkrijgen, moeten we ook verdienen

De Dood
De Dood

De Dood? …