Vertalingen Robin Renucci Het geheugen, een band tussen auteur, acteur en het publiek
Robin Renucci is een Franse acteur en regisseur, die in vele films en theaterstukken heeft gespeeld. Hij is zich in 2011 gaan toeleggen op het samenbrengen van artiesten met een verschillende culturele of nationale achtergrond. Een aantal van zijn interviews zijn te beluisteren en, in het Nederlands vertaald, te lezen. In het volgende document vertelt hij over het geheugen als band tussen de auteur, de acteur(s) en het publiek.
Het geheugen, een band tussen auteur, acteur en het publiek
Bij het theater is het geheugen essentieel voor de acteur, uiteraard. Maar het is ook essentieel op vele andere terreinen, natuurlijk in de eerste plaats om de tekst te herinneren, die woorden in die volgorde. Maar vooral om trouw te blijven aan de woorden van de auteur. Want het theater bestaat alleen maar omdat er acteurs zijn, en die zijn de bedienden van de auteur. De tekst is er, die maakt het geheugen tussen ons en het publiek en het publiek bouwt zijn verbeelding met die drie elementen. Dat wil zeggen, zijn aanwezigheid, de tekst van de acteur die de auteur heeft overgedragen en die focus die er dan ontstaat, dat is het theater. Dus dan is het geheugen essentieel. Niet uit het oogpunt van het mechanisme van het geheugen, maar het feit dat men de gedachte van iemand volgt. Ik neem het voorbeeld van Molière, of zelfs van Sophocles om nog iets verder te gaan, want het onderwerp geheugen is een belangrijk Grieks thema, over de vrijheid, over de herinnering die de mens vrij maakt.
Als ik een tekst neem van Sophocles of Plato, in toneelvorm, Politeia, de Republiek bijvoorbeeld, dan ga ik me herinneren wat Plato geschreven heeft, en dat is maar liefst 2500 jaar geleden, en dat werk verbindt voor ons door de eeuwen heen in de tijd, de mensen met elkaar, en laat ons vandaag de dag samen bestaan in de herinnering en in de aanwezigheid van het mentale voorstellingsvermogen van iemand die dat 2500 jaar geleden voor dit moment van nu geschreven heeft; en wat de tijd met een grote T is, en ons samenbrengt, het publiek, de auteur, de acteur, alles wat ik zojuist opnoemde. Dus, dat is een essentiële actie. Een grote actie van vrijheid. In het beroep van acteur is dat een essentieel punt. De taal is dat ook. Dat alles verbindt ons met elkaar door middel van woorden. Maar, er zijn ook theatervormen zonder woorden. Mime bijvoorbeeld. Maar het werkwoord heeft zijn eigenschappen, dat wil zeggen het idioom dat iemands stem heel bijzonder kan maken, of de ademhaling van iemand.
Met een groep van woorden als een liggende tekst die omhoog getrokken wordt door de acteur, en die het oor bereikt van degene die deze informatie ontvangt. Dat is overigens geen teken. Het is niet iets dat je laat zien, het is iets dat gedeeld wordt. Het is iets dat van een uitzender gaat naar een ontvanger en die actie maakt het symbolisch. Het is een symbolische uitwisseling. En op dat moment is dat geen gewone uitwisseling van signalen. Een signaal is geen symbool. Iets laten zien, kan worden opgenomen, geaccepteerd door de ander, of niet. Maar een gebaar van iets naar een ander toe uitvoeren creëert een vrijheid voor ons gezamenlijk voorstellingsvermogen dat dan wordt opgebouwd.
In de volgende link vertelt Robin Renucci over het geheugen geassocieerd met fonetiek, metriek en syntaxis.
Het geheugen, fonetiek, metriek en syntaxis
De links hieronder verwijzen naar de sites van zijn Theatergroepen:
Association AriaCorse. Onderwijs en opleiding door te creëren.
