Vertalingen Robin Renucci Moeilijke teksten om uit het hoofd te leren?
Robin Renucci is een Franse acteur en regisseur, die in vele films en theaterstukken heeft gespeeld. Hij is zich in 2011 gaan toeleggen op het samenbrengen van artiesten met een verschillende culturele of nationale achtergrond. Een aantal van zijn interviews zijn te beluisteren en, vertaald in het Nederlands, te lezen. In het onderstaande document vertelt hij over het onthouden van moeilijke teksten.
Moeilijke teksten om uit het hoofd te leren ?
Sommige teksten zijn moeilijker dan andere. Op dit moment speel ik Sacha Guitry. Dan moet ik me verplaatsen in de ademhaling van een acteur, een auteur, want Guitry is een groot auteur, maar vooral een acteur die zijn publiek zijn eigen geschreven teksten opdroeg. En met een eh... als een soort sport, met de bobslee, en ik ben helemaal niet sportief op dat gebied, maar in feite zijn het plaatsen met hellingen en pistes en obstakels en een voortgang, zo, van de acteur die rondloopt in een taal die alleen maar... zo!
En dan de ademhaling van een acteur vinden, dat is ongelooflijk, geweldig. Dus ik werk aan Guitry. Het is moeilijk hoor, Guitry, om te leren! Want het is de hele tijd een trap op. Ik bedoel dat de gedachte, de beweging van de gedachte is een beweging die de hele tijd omhoog moet, een klim.
En dan komt daarna de afdaling, dan weer een kleine klim, en dan een grote afdaling ineens. En dan ineens, komt er weer een lange, lange klim. Dat is een zin die men, een inleiding, in protasis noemt, dat is de precieze benaming. Een opstijging van de gedachte, dat heet in protasis. En dan is er een moment, dat is de acme, het hoogtepunt. Dat wil zeggen, het moment waarop hét gebeurt. En dat is vaak het moment waarop de toeschouwer verbonden is met de acteur. Er is een moment van spanning. Het gaat vaak gepaard met een val die humoristisch blijkt, bijvoorbeeld. En dan, dan komt de ‘apodose’. Dat is het moment waarop ‘tak !’ op dat moment wordt de gedachte uitgesproken.
Die is volledig, tussen het klimmen, het moment waarop... en hop, dan de afdaling. En dat is ook te onthouden. Dat kan je op papier onthouden, zoals ik eerder al zei. Dat kun je onthouden met je stem die hardop voordraagt en die de tekst ontcijferd heeft, hop! En daarna gaat het in je gedachten zitten, in de gedachten van degene die het gaat spelen.
En dan elke avond, honderd keer, tweehonderd keer, en nooit op dezelfde manier. Je bent op een plek waar niets mechanisch werkt, maar waar het gaat om pure gevoeligheid. Het gaat om het herbeleven van de ademhaling van iemand die ineens in ons begint te praten. En dan ben je ingewerkt. Voor de acteur is het overigens meer een kwestie van gespeeld worden, van ingewerkt zijn door die emotie, die gedachte die maakt dat je eerder praat dan dat je speelt. Ik speel eigenlijk niet heel erg.
Maar ik vind het heel erg leuk om gespeeld te worden. Ik heb plezier in het feit dat ik kan merken dat er ergens in mijn hersenen ... , waarmee ik zelf niet goed bekend ben, want ik ken mijn eigen hersenen slecht, Net als veel mensen in 2010. Ik weet alleen dat ze het spoor zijn van een grote hoeveelheid dingen die ik niet ken noch weet en die zich nestelen op een plek die ik niet ken ; sommige wetenschappers kunnen die wel lokaliseren natuurlijk, maar dat is allemaal heel erg nieuw.
En dat is dan een plek van de juiste gedachte die me met Sacha Guitry verbindt, door die woorden te zeggen. Dus is er iets bijna toverachtigs, dat we wél mooi onderhouden. Acteurs onderhouden dat. Vooropgesteld dat ze komen, die gedachten, op een bepaalde manier.
Dus wanneer je een rol op je neemt, bijvoorbeeld, dan vraag je je altijd iets af. Soms weet je het al.
Je weet dat je over een jaar op tournee gaat. En dan komt er een ruimte tussen het moment waarop je het stuk misschien honderd keer, tweehonderd keer hebt gespeeld voor het publiek, en dan kan er ineens een ruimte van een half jaar komen. Wat gaat er gebeuren in dat half jaar? Ga je je geheugen opfrissen, zoals je dat kan denken? Gaan we ons de indrukken herinneren? Moeten we weer aan de slag tegen die tijd, want als je heel belangrijke stukken tekst hebt, moet je daar dan weer aan werken en die dan weer gaan repeteren? En als je weet dat het stuk daarna weer verder gaat in de theaters, dan is er iets binnen in je dat het op een bepaalde manier in je gaat zitten en dat gaat dan, als een bestand op een computer waarin een document zit waarop je klikt en dan gaat dat open.
Als het een dichter is die gesproken heeft, als de auteur een dichter is die je gespeeld hebt. Als ik Racine neem, of Molière, Rimbaud, niet in theatrale taal maar in de poëtische taal van Rimbaud, bijvoorbeeld. Dan zijn dat alleen maar individuele ervaringen. Voor wat betreft mijn eigen ervaring, dan is een gedicht van Rimbaud in mij gegrift, en ik denk, voor altijd. Dat gedicht is voor altijd in mij gegrift.
Ik kan een paar uur lang teksten voordragen die in mijn geheugen staan gegrift. Dus, deze manier van onthouden door mijn geheugen maakt dat op fonetisch gebied op metrisch gebied, met werkwoorden, bijvoorbeeld, de syntaxis, en de gedachtebeweging voor altijd in mij is gegrift.
In het onderstaande document vertelt hij over het hebben van een black-out bij een acteur.
De links hieronder verwijzen naar de sites van zijn Theatergroepen:
Association AriaCorse. Onderwijs en opleiding door te crëeren.
