Vertalingen Robin Renucci

Le Faiseur Honoré De Balzac - Mise en scène Robin Renucci

Robin Renucci is een Franse acteur en regisseur, die in vele films en theaterstukken heeft gespeeld. Hij is zich in 2011 gaan toeleggen op het samenbrengen van artiesten met een verschillende culturele of nationale achtergrond. Een aantal van zijn interviews zijn te beluisteren en, in het Nederlands vertaald, te lezen. In het onderstaande document vertelt hij over toneel, toneelacteurs, docenten en onderwijzers en wat zij gemeen hebben.

Onderwijzers en het toepassen van theater

  In het denken van de beschaving bestaat er een sterke link tussen docenten en de wereld van artiesten en met name bij degenen die op de voorgrond staan, namelijk de acteurs; want dat zijn de auteurs van het geschreven woord dat naar voren treedt etc.; omdat er een zekere zorg aan wordt besteed. Dat wil zeggen, een onderwijzer besteedt veel zorg aan zijn werk, hij verzorgt, draagt kennis over; hij onderwijst niet alleen maar, nee, hij geeft geen tekens, maar zit in een symbolische verhouding van kennisoverdracht en zelfs van pedagogiek, van het begeleiden van het kind. En waar ik mij momenteel heel veel mee bezig houd, naast vele andere zaken, is zoveel mogelijk contacten te leggen tussen artiesten en onderwijzers. Omdat ik denk dat de persoonlijke ervaring van docenten groter moet worden op dit gebied. Bovendien hebben en beoefenen zij zelf al de vaardigheiden van het bewerken van taal, het bewerken van teksten, het hardop voorlezen en de beste lezer van de klas te zijn.

Je hebt bijvoorbeeld de verteller, die binnen deze symbolische geste iets overbrengt aan de ontvanger, en deze verteller is niet in een toestand van onderwijzen of laten zien, de verteller geeft geen teken, maar hij is juist iets aan het overbrengen via dat gebaar van pedagogiek en autoriteit, want daar gaat het om, om de auteur wederom, het gaat om degene die auteur is van zijn dáden in zijn gespeelde teksten, om zo de ánder de auteur te laten worden van zijn eigen teksten. Want er zit alleen maar autoriteit in het feit dat degene die het ontvangt, het overbrengt aan degene die het geeft. Zoals Diderot het al zei, de prins heeft over zijn onderdanen de autoriteit die hij over hen heeft. Als ik niet wil dat iemand geen autoriteit over mij heeft, dan gebeurt dat via een weigering. En op dat moment komt er discipline bij kijken en nog andere negatieve elementen. Maar iedereen weet dat er ook mensen zijn die hun vraag naar kennis met plezier beantwoord krijgen bij degene die het vak geschiedenis, of wiskunde, of geografie, of Frans, vertélt en het op die manier overbrengt.

Dus, kort samengevat, ik houd me bezig met de opleiding van docenten van vandaag. Ik zou heel graag willen dat de docent zichzelf dwingt het voorlezen toe te passen, met toneelspel, en dat hij een symbolische houding aanneemt van degene die kennis overdraagt en degene die dat ontvangt. En het theater is een fantastische leidraad voor het leren van de docent. Ik heb zelf ook heel veel geleerd van docenten. En dat waren altijd leraren die in een inspirerende omgeving hun praktijkervaring hadden opgedaan, in de meeste gevallen buiten de onderwijskaders, soms op hun lerarenopleiding zelf, soms zijn daarvoor ook geweldige plekken gecreëerd. Pabo's bijvoorbeeld zijn hiervoor geschikt en hiermee hebben onderwijzers een bepaalde tijd hun eigen vertelpraktijk kunnen testen, en zo raakten zij niet in de war door simpelweg de angst voor de ander tegenover  hem. Omdat het soms gewoon moeilijk is om tegenover een ander te staan en het woord te nemen.

Dus, momenteel interesseer ik me voor jongeren van rond de twintig, die meestal kinderen van de televisiegeneratie zijn, zoals onze kinderen nu eenmaal zijn, en zij hebben veel tekens en seinen geleerd. Maar de televisie heeft geen dialoog met jou als kijker. De tv geeft wel tekens, maar laat de ander niet terugpraten, er is geen dialoog mogelijk. Dus, weer opnieuw leren een dialoog met jezelf te maken, met anderen, met docenten, met artiesten die elkaars gelijke gaan worden, is in de meeste gevallen op dezelfde manier goed kijken naar de manier waarop je met zorg kijkt naar wat je de ander geeft op het gebied van pedagogiek, kennisoverdracht en uitwisseling. Daarom denk ik dat het heel belangrijk is dat lesgevende mensen aan theater doen, de kunst van symbolen begrijpen en al die elementen delen in een stroom van tegenwerking en feedback, die hen volgens mij meestal meeneemt naar een heel andere richting.

Ik bedoel daarmee in die productie van tekens en seinen van degene die tegenover hen staat en die ze moeten grijpen. Docenten worden een beetje voorbereid op een niet-levende wereld. Des te meer omdat de techniek steeds verder gaat en wij moeten daar, nogmaals, niet afhankelijk van worden met nog meer schermen die tussen ons als mensen instaan, maar we moeten deze juist gebruiken bij de dialoog. Want ik denk dat niets het gesproken woord vervangen kan. Dat en de adem en de uitwisseling gaat naar het oor van de ander. Ik vind dat docenten dat moeten blijven leren. En ik maak me sterk, in verenigingsverband, voor het oprichten van een stichting of vereniging bijvoorbeeld, die als doel heeft docenten en artiesten samen te brengen omdat ik denk dat wij het vaak over dezelfde dingen hebben. Dat wil zeggen je ziel steken in de ander qua pedagogiek en overdracht van bepaalde kennis. Het ontwaken en het tot grote hoogten brengen, we hebben immers mensen tegenover ons staan die groeien, mensen die we soms “leerlingen” noemen.

In de volgende link vertelt Robin Renucci over het geheugen dat als band fungeert tussen auteur, acteur en publiek.

Het geheugen, een band tussen auteur, acteur en het publiek

De links hieronder verwijzen naar de sites van zijn Theatergroepen:

Association AriaCorse. Onderwijs en opleiding door te creëren.

Les Tréteaux de France. Nationaal Centrum voor Toneel